Jesteśmy stworzeni do ruchu. Codziennie coś robimy, przemieszczamy się, w mniejszym lub większym stopniu wykonujemy aktywność fizyczną. W formacjach takich jak: ratownictwo, organy ścigania, siły zbrojne– ruch jest kluczowym elementem w skutecznym funkcjonowaniu na służbie, szczególnie w dzisiejszych czasach.

Sportowiec, a mundurowy

Istnieją różnice między zawodowym sportowcem, a osobą będącą np. żołnierzem, policjantem, ratownikiem. W sporcie jest jasno wyznaczony okres przygotowań, startów i odpoczynku (pre season, in season, off season, post season). Sportowiec wie w jakich warunkach trenuje w danym okresie, jak mocno będzie eksploatowany, wie kiedy może odpoczywać, ma jasno określony cel.

Natomiast osoby, które pracują w służbach muszą być gotowe na wszystko, nie wiadomo co ich czeka podczas zmiany – czy będzie to gaszenie pożaru, ratowanie ludzkiego życia lub obrona kraju. Nie ma okresu przygotowań, startów dlatego trening w tym przypadku musi być na porządku dziennym. Kwestia motywacji też jest zmienna. Sportowiec po wygranej odnosi sukces, otrzymuje pochwały, nagrody itp. W służbie niekoniecznie tak to wygląda. Nikt tam nie dąży do wyniku i pobicia rekordu lecz do brania odpowiedzialności za czyjeś życie, poświęcenie własnego oraz ciągłego ryzyka.

Dlaczego ważny jest trening służb?

Personel specjalny musi być gotowy na wszystko. Osoby będące w służbach często przenoszą ciężkie przedmioty, przeciągają, podciągają, pchają, chwytają, biegają, skaczą, poruszają się w ciasnych pomieszczeniach itp. Wszystkie wymienione czynności przekładają się na zdolności motoryczne tj. siła, wytrzymałość, moc, szybkość, gibkość, koordynacja ruchowa.

Odpowiednie przygotowanie personelu pozytywnie wpływa na kondycję fizyczną, inne postrzeganie własnego ciała, mniejszą ilość kontuzji, mniejsze zmęczenie. Ważne w tym wszystkim jest to, aby służba w określonej jednostce przebiegła efektywnie i skutecznie. Poczucie satysfakcji, rozwijanie umiejętności i wiedzy w sferze ruchu i treningu powinny być dodatkowym atutem.

Programy treningu taktycznego kiedyś i trener TSAC – F

Johann Christoph Friedrich Guts Muths – ojciec niemieckiej gimnastyki, nauczyciel szkolnego wychowania fizycznego w Turyngii, do gimnastyki właściwej zaliczał, obok ćwiczeń równoważnych i ruchów, także te, które współcześnie nie są już określane jako gimnastyczne, czyli naturalne formy ruchu, jak biegi, w tym biegi z przeszkodami terenowymi, chód gimnastyczny i wojskowy, w tym marsz z obciążeniem, ćwiczący sprawność żołnierską, skoki wzwyż, w dal, skok o tyczce wzwyż, w dal i w dół (jako ćwiczenie wojskowe w pokonywaniu np. murów), rzuty kamieniem, dyskiem i oszczepem, zapasy klasyczne oraz oparte na niemieckich wzorcach ludowych, pływanie, wspinanie się na słupy, po linach, na drzewa, podnoszenie rozmaitych ciężarów, a także taniec.

Ideami Gutsa Muthsa inspirowali się Duńczycy. Franz Nachtegall, w związku z zainteresowaniem gimnastyką duńskich sfer militarnych, założył Duński Wojskowy Instytut Gimnastyczny (1804).

W Szwecji natomiast został założony Królewski Centralny Instytut Gimnastyczny (1814) przez Henrika Linga. Jego syn Hjalmar kontynuował działalność ojca, a wprowadzona przez nich i wykorzystywana w szkołach wojskowych gimnastyka zyskała miano szwedzkiej.

We Francji po upadku Napoleona (1815), działał zbiegły z Hiszpanii markiz Sotelo (Francisco Amorósy Ondeano). „Jego program gimnastyki, jako system podnoszenia sprawności fizycznej, wzbudził zainteresowanie francuskich władz wojskowych. Zaproponowano mu wprowadzenie jego systemu eksperymentalnie w jednym z pułków francuskich. Rezultaty okazały się znakomite (…)”

Idee markiza Sotelo wpłynęły na działalność Ludwika Bierkowskiego, który w 1837 r. w Krakowie utworzył Szkołę Gimnastyczną.

Większość jednostek czerpie inspiracje z dawnych programów treningowych bazujących w głównej mierze na gimnastyce.

Termin „taktyczny” jest używany do opisania ćwiczeń w stylu taktycznym zajęć grupowych oraz kompleksowych programów siłowych i kondycyjnych przeznaczonych dla osób wykonujących zawody taktyczne, takich jak strażacy, organy ścigania i wojskowi.

Szkolenie Tactical Strength and Conditioning Facilitator (TSAC-F) zostało opracowane przez National Strength and Conditioning Association (NSCA) jest przeznaczony dla trenerów, którzy szkolą organy ścigania, straż pożarną i ratownictwo, wojsko, służby ochronne i inny personel ratunkowy w celu promowania dobrego samopoczucia, zwiększenie wydajności i zmniejszenie ryzyka kontuzji. TSAC-F przeprowadzają sesje testów fizycznych, aby ocenić potrzeby klienta, opracować bezpieczne i skuteczne taktyczne programy treningu siłowego i kondycyjnego. Programy te pomagają tym, którzy mają za cel zdanie egzaminów sprawnościowych i poprawę zdolności fizycznych, aby lepiej i bezpieczniej wykonywać swoją pracę.